Klasyfikacja ilościowa procesów gojenia

Od czasów Galena gojenie rany rozróżnia się per primam intentionem (p.p.) i per secundam intentionem (p.s.). W rozumieniu Galena pojęcie intentio nie dotyczy fizjologicznej natury procesów gojenia, lecz zamiaru lekarza, który w miarę możności dąży do efektu pierwotnego gojenia się rany o bliskich, mało rozwartych brzegach. To rozróżnienie ma przede wszystkim znaczenie ilościowe - gojenie wtórne wymaga wytworzenia większej ilości tkanki zastępczej - i jest ważne ze względu na rokowanie. Biorąc pod uwagę problemy terapeutyczne wynikające z zakresu i rodzaju zniszczenia tkanek, dokonuje się obecnie dalszego podziału na pierwotne gojenie opóźnione, gojenie regeneracyjne oraz przewlekłe procesy gojenia się ran.

Przykłady różnych rodzajów gojenia się rany:

1) Pierwotne gojenie się rany przy blisko położonych brzegach rany, występujące z zasady w wypadku ran chirurgicznych.

2) Gojenie regeneracyjne, czyli nabłonkowe, w którym stan po wygojeniu właściwie nie różni się od pierwotnego.

3) Gojenie wtórne z budową tkanki ziarninowej, tu po pęknięciu rany klatki piersiowej. Po odpowiednim kondycjonowaniu rany zostanie założony szew wtórny.

4) Przewlekły proces gojenia się owrzodzenia odleżynowego okolicy krzyżowej, który z powodu konieczności budowy tkanki ziarninowej odpowiada gojeniu wtórnemu.